|
|
Post by Cecilia on May 24, 2015 9:50:26 GMT
Mijn roze haren wiegde op de zachte wind mee terwijl ik over het schoolterrein liep. Hier en daar zag ik een paar leerlingen spelen. Samen waren bezig met het beoefenen van hun krachten en andere waren weer lekker aan het rondhangen. Zo was het leven nou eenmaal hier. Je kon voor een groot deel je eigen gang gaan en iedereen had zo zijn eigen plek om zicht thuis te voelen. De vogels fluitte hun mooiste toontjes terwijl ik lang liep. The lake of memories kwam al steeds meer in het zicht. Vandaag was mijn bedoeling geweest om te kijken of we een evenement konden houden in de Lake zonder dat er te veel herinneringen terug kwamen bij de leerlingen. Ik wist een toverspreuk die dat voor hooguit 4 uur tegen kon houden en besloot om te kijken of het goed werkte. Rustig liep ik lang het spirital wood. Iets vertelde mij dat het verleden hier weer zou terug komen en dat we weer zullen beleven wat er vroeger was.
Ik begon sneller te rennen naar de Lake en liet me krachten even los. Met de wind zweefde ik mee naar het lake en daalde met me voeten net voor het water. "Dinaso mareta onitka" sprak ik uit. Het water werdt helderde en was nu een normaal meer. Ik knikte goed keurend en we me omdraaien toen opeens....
|
|
|
|
Post by daviro on May 24, 2015 10:05:10 GMT
Ondertussen was ik door het Spirital Wood aand het lopen, rustig in de natuur. Het was mijn plekje, waar ik me thuis voelde, tussen de vogels en de bomen. Vaak liep ik hier alleen en ik vond dat best, ik hield van de stilte en de natuur. Ik was net van plan om even lekker te gaan zitten en mijn broodjes met kaas op te peuzelen, toen ik rennende voetstappen. Ik vond het raar dat iemand door het Spirital Wood rende en besloot in die richting te gaan lopen. Van een afstand keek ik toe hoe de vrouw het water verhelderde. Mijn ogen gingen wijd open. "W-w-wat.?" Ik had mijn ogen gevestigd op het meer en had niet door dat er een monster achter me te voorschijn kwam.
|
|
|
|
Post by Arirail on May 24, 2015 12:58:20 GMT
weg gedommeld zit ik in de schaduw van de bomen bij the lake of memories als ik iemand zie aan komen lopen niet ver bij mij vandaan. gauw verstop ik mij verder in de struiken kijken wat die persoon die terwijl ik naar de persoon kijk hoor ik ergens iemand praten. mij richtend in de richting van de stem zien ik iemand staan bij het meer. door de plotselinge drukte word ik bang en ren ik dieper het bos in niet doorhebben wat er om mijn heen gebeurt
|
|
|
|
Post by Cecilia on May 24, 2015 16:32:54 GMT
Ik voelde de aanwezigheid van een mens, maar niet alleen dat was het gene wat mij liet omdraaide. Ik voel de een aanwezigheid van iets anders wat me de huivering op me rug deed doen. Ik draaide me snel op en zette 1 voet naar voren. "Onecia caneda" zei ik snel. Een rotsblok schoot omhoog en wierp het monster in de lucht. Met een simpele hand beweging haalde ik me pistool uit mijn houder vandaag en schoot drie keer in de lucht. De monster hp ging omloog en het verdween. Ik keek naar de jongen die voor me stond. "Volgende keer als je aandachtig naar me spreuken zit te kijken let dan op dat je niet bijna aangevallen wordt" zei ik rustig. "Jij bent zeker een van de nieuwe leerlingen of niet soms? Ik ben cecilia, hoofdmeesteres hier." ik stak mijn hand uit als teken dat ik me wou voorstellen. Mijn oog kreeg een glimp van iemand die weg rende het spirital wood in.
|
|
|
|
Post by Arirail on May 25, 2015 12:05:23 GMT
nu ik bij een openplek ben aangekomen ga ik uit geput tegen een boom zitten. Vragen beginen te razen door mijn hoofd. Wat was dat ? wie was dat? Wat moet ik doen? en waar ben ik? na dat ik wat bij gekomen ben pak ik een appel uit mij tas en begin die op te eten. Terwijl het eten word ik toch wel een beetje nieuwschierig na wat er nu precies gebeurde. Mijn nieuwschierigheid niet kunnen bedrukken sta ik op en loop ik terug naar het meer om te kijken of ze er nog staat. Misschien is ze wel geen duister persoon denk ik. Nu het meer in zicht begint te komen begin ik in de schaduw van de bomen telopen om mezelf te verbergen. Vanaf een afstand zie ik dat de twee mensen met mekaar staan te praten. Ik wil weten waar ze het over hebben en ik sluip dichter bij.
|
|
|
|
Post by Cecilia on May 30, 2015 8:09:40 GMT
De jongen gaf geen antwoord meer een ik week em een beetje teleurgesteld van hem af. Mijn gevoel zei dat er nog iemand in de buurt was. Ik liep naar de plek waar eerst het monster stond en raapte de afgeworpen spullen op. Ik voelde dat die gene dichter bij kwam en richte me blik naar de richting waar die liep. "Ge houdt zich wel erg verborgen en als ik jou was zal ik nii dat bos in rennen" zei ik kalm en liep naar die gene toe. "En met wie hebben wie hier te maken?" zei ik met een glimlach. Deze persoon leek me wel aardig en ik besloot om er toezicht op te houden dat het goed met die gene ging.
|
|
|
|
Post by Arirail on May 30, 2015 15:21:43 GMT
na een tijdje zag ik dat de vrouw liep naar een plek waar wat spullen lagen. Ik wouw weten wat het was dus ik kroop dichter bij toen zij zei: "Ge houdt zich wel erg verborgen en als ik jou was zal ik nii dat bos in rennen". Ik schrok en wou rennen maar ik verstijfde door dat ze zei dat ik niet weg moest rennen dus besloot ik om tevoorschijn tekomen. ik ga onder de naam Arirail zie ik terwijl ik langzaam achteruit stapte toen ze op mij af kwam. door haar vriendelijke lach onspande ik me en besloot om mezelf beter voor testellen. Ik heet Arirail en ik vroeg wat is uw naam?
|
|
